Dan áigge loaiddasta ovdan Mikael,
stuorra eŋgeloaivámuš
gii várjala du álbmoga.
Galgá leat dakkár áŧestusa áigi
man láhkásaš ii leat leamaš
dan rájes go dát álbmot šattai,
gitta dan áiggi rádjái.
Muhto dalle du álbmot bestojuvvo,
buohkat geaid namma lea čállojuvvon girjái.
Ja ollugat dain geat ođđet
eatnama muolddas, morihit,
muhtumat agálaš eallimii,
earát heahpadii ja agálaš fasttášeapmái.
Jierpmálaččat báitet
dego almmi gomuvuohta báitá,
ja sii geat leat dolvon eatnagiid
vanhurskkisvuhtii,
báitet dego násttit,
álo ja agálaččat.
Muhto don, Daniel, čiega dáid sániid ja seile girjji gitta loahpa áiggi rádjái. Eatnagat čádjidit, muhto diehtu lassána.”
Mun, Daniel, fuobmájin dalle guokte eará olbmá. Nubbi čuoččui dán bealde eanu, nubbigis nuppe bealde. Nubbi celkkii dan olbmái gii lei gárvodan beallemasa ja čuoččui eanu čáziid bajábealde: “Man guhká bistá ovdal go buot dát ovddolaš áššit dáhpáhuvvet?” Olmmái gii lei gárvodan beallemasa ja čuoččui eanu čáziid bajábealde, bajidii olgeš gieđa ja gurut gieđa almmi guvlui, ja mun gullen su vuordnumin su bokte gii eallá agálaččat: “Go áigi ja guokte áiggi ja áigebealle lea vássán! Go bassi álbmoga fápmu lea oalát cuvkejuvvon, de buot dát ollašuvvá.” Mun gullen dan muhto in ádden, ja mun dadjen: “Hearrá, mii lea buot dáid loahppa?” Son vástidii: “Mana, Daniel. Dát sánit čihkkojuvvojit ja seilejuvvojit gitta loahpa áiggi rádjái. Olusat sillejuvvojit, čilgejuvvojit ja bassojuvvojit buhtisin, muhto suttolaččat suddudit ain, iige oktage sis ipmir dán. Muhto jierpmálaččat ipmirdit. Dan áiggi rájes go beaivválaš oaffar heaittihuvvo ja heavaheaddji fastivuohta ceggejuvvo, gollet duhátguoktečuođi ovccilogi beaivvi. Ávdugas dat gii vuordá ja gierdá duhátgolbmačuođi golbmalogivihtta beaivvi! Muhto mana don loahpa áiggi guvlui. Don manat vuoiŋŋadussii ja dasto bajásčuožžilat beivviid loahpas.”
